Je kan ook vragen naar de geboorte, sterfdatum of familie van een persoon...
De Oppenheimers: ambiancemakers uit Velm
De Oppenheimers: ambiancemakers uit Velm
Onderschrift bij deze foto
Uit twee opgedoekte fanfares van Borlo en Velm bloeide een heuse blaaskapel. Dat wonder geschiedde in het ‘kultureel centrum’ van de tussenfusiegemeente Borlo in 1975. De naam heeft niets te maken met het Duitse Oppenheim, maar wel met het historische gehucht ‘Oppum’ bij Borlo.
Hun hoofdkwartier is gevestigd in Velm omdat de faciliteiten daar beter zijn. .
Onderschrift bij deze foto
Aanvankelijk bracht de groep vooral Oberbayrnmuziek, die garant stond voor ambiance. Later werd het repertorium uitgebreid met Duitse en Oostenrijkse volksmuziek. Bob van Velm (Gaston Thierie), Maria De Baerdemaker en momenteel Joske Bronckart brachte solo-versterking. De typische kostumering verscheen en de techniek werd steeds professioneler. Dat werd uiteraard opgemerkt door de Truiense Raad van Elf. De eretitel ‘Hofkapel’ mochten ze jarenlang dragen. Enkele mannen van het eerste uur, Jos Orens en Willy Bollinne zijn nu na 40 jaar nog steeds actief. DJ Louis Bollen staat traditioneel in voor geluid en mix, bijgestaan door Thomas Vanmechelen.
Belangrijk in een blaaskapel is de dirigent. Rene Vanderleyden, Nestor Peters, Herman Peters en nu Francis Masure leidden de kapel naar optredens in binnen en buitenland. Ook het repertoire breidde zich uit met hedendaagse ‘Volkstümliche’ muziek of populaire ontspanningsnummers met nadruk op ambiance.
Onderschrift bij deze foto
De Oppenheimers organiseren jaarlijks de op de eerste zondag van oktober hun Oktoberfeesten in Velm en hun Bloesemterras in het Maanhof in Borlo op de vierde zondag van april. De Oktoberfeesten bestaan uit de opluistering van de mis, een aperitiefconcert, veel vlees en zuurkool met de beruchte Oppenheimer halve liter pot en optredens van Oppenheimers met gastgroepen.
https://deoppenheimers.wordpress.com/
ONTDEKKING VAN DE DAG
Brandende bokkenrijders
Brandende Bokkerijders
Blauwe steen
Achter het piramidekerkje van Bautershoven houdt een blauwe steen zich recht in de graskant. Gelukkig heeft iemand er een boompje naast geplant, anders rij je er zo voorbij.
Hendrik Prijs, onze Limburgse Elsschot, schreef het trieste verhaal van Suske de Poup en het Voorvelleke . Dat deden later ook historieschrijver Achille Thijs, de dialectkring Het Neigemenneke en historicus Frank Decat.
Die twee bejaarde vagebonden werden volgens de ingekapte tekst op de steen hier levend verbrand begin oktober 1784. Ze hadden de Gebrande winning in de fik gestoken, verderop richting stad.
Nu laait het vuur daar alleen nog op onder het fornuis om de restaurantbezoekers te verwennen met een zakenlunch. In de zijgevel boven een poortje lees je het jaartal 1785 en de initialen van pachter Van den Hove op de sluitsteen.
Onderschrift bij deze foto
Beruchte Bokkenrijders
De bokkenrijders liggen nog in ons gezamenlijk geheugen, al was het maar door een album van Suske en Wiske. Maar of de twee brandstichters bij zo'n bende hoorden? In elk geval biechtten ze op dat op de heide 't Dekket in Zepperen een duivelse eed van zwijgplicht was afgelegd. Aanstokers waren vier Walen, maar die zijn nooit gesnapt. Criminelen in de jaren 1700 probeerden wel meer bij de rijke boeren geld af te persen. Ze dreigden met brandstichting in een anonieme brief, vastgebonden aan de ring van de poort. De lemen boerderijen onder strodak waren een weerloze prooi.
Petit en Martens voerden hun dreigement uit maar vielen al snel in handen van de schout, zowat de sheriff of politiecommissaris in die tijd. Ze werden gefolterd bij hun verhoor en terechtgesteld aan het Gebrand Lindeken, richting Zepperen. In de stoet ging het van de stad naar de bewuste plek. Suske (Martens) en het Voorvelleke (Petit) werden iets voor de middag op twee passen van elkaar aan een balk geketend. Ze leefden volgens het executieverslag nog drie tot vier minuten in het vuur, maar waren na twee uren nog slechts een hoopje asse.
Het Voorvelleke
Dat was de bijnaam van een Franse deserteur, Petit die altijd een lederen smidsvel droeg. Hij huysde, hoetelde en boddelde met de buurvrouw van Suske en met twee Walen. Zijn veertienjarige zoon kreeg wroeging en praatte zijn vader na één week al aan de brandstapel. Truienaar Suske of Fransciscus Martens was een strodekker en leemplakker uit de Hel , een volkswijk nabij de Diestsepoort. Hij was ooit getrouwd geweest met een ware 'poup' van een vrouw, die stierf op bedevaart naar Compostela. Sus hertrouwde later met de dievegge Anastasia Kaky . Die zorgde voor de vuurlonten. Anastasia was een taai wijf en doorstond eerst de tortuur van tenenrek, duimschroeven en 'Spaanse' spanlaarzen. De strappade of de katrol waarmee de beul haar armen achterwaarts optrok deed Kaky uiteindelijk bekennen. Ze werd als medeplichtige gewurgd en geroosterd op de Grote Markt. Haar verminkte lijk hing later als afschrikking in een gaffel op de gerechtsplek van de abt, nu op de kruising van Tramstraat en Halmaalweg .
Het Zwakke Verzet
Hendrik Prijs gaf zijn roman Het Zwakke Verzet uit in 1942. Hij las daarvoor de originele processtukken door. Een proefje van de woorden die hij Suske in de mond legt: De groote winning stond, lijk de oogst in het veld, van de geweldige hitte der laatste dagen poederdroog en als te wachten op ons vonkje vuur. Met vieren hebben we het hem gelapt. De twee Walen, het Voorvelleke en ik. Petit bracht zijn melkmuil van een zoon mee. Ik keef hem verdacht aan, de kerel had een te eerlijk gezicht om betrouwbaar te zijn en bood te veel tegenstand. 'Hij kan een handje bijsteken', sprak het Voorvelleke, 'hij moet meer man worden'. 'Zijn wij geen mans genoeg, Voorvelleke?' 'Muil, dicht en aan 't werk!'
Mijnheer Keyenberg
De rijke Lambert Keyenberg-Baltus had bij Bautershoven-Bernissem tussen de twee oorlogen een eigen vliegveld en liet naar verluidt de boodschap op hout uit 1784 vastleggen in de huidige steen aan de wegkant.
