Wat een beweging wat een leven.
Brengt gij in onze stee,
Bij iedere kamp, bij ieder streven
Blauw-Geel wappert de vlag
En hand in hand, zonder versagen,
verbroederen wij, steeds op de dag.
Dat Koning Voetbal op komt dagen.
En daarom roepen we luid
Bij iedere kogel op de muit:
Refrein:
Vooruit STVV
Neem jij de puntjes mee
Naar onze Trudostad...STVV
Allons les Canaris!
Een goaltje, twee of drie
Het spel is net,het gaat van maat tot maat
STVV is steeds paraat
Supporters trekken op
Met moed en geestdrift langs de bane
Sint-Truiden hoger op
Van stad tot stad wappert de vane
Voor onze maatschappij
"steeds in de bres" is onze leuze
En daarom roepen we luid
bij iedere kogel op de muit:
Refrein
Blauw-Geel is kampioen!
De toekomst brengt onze mooie dagen
Bij ieder nieuw seizoen
zullen we fier ons kansje wagen;
Daarom zingen we blij
Er komt "een wolkje" ons bedaren...
Spoedig ver-an-dert dan de tij
Om in ons hartje vreugd te baren
En daarom roepen we luid
Bij iedere kogel op de muit:
Refrein
...
In the last week of October 1948 former player Firmin Renson wrote the club song "Vooruit STVV" on the bus after a game in Beringen
Eén van de mooiste zalen in het land. De academiezaal van het Klein-Seminarie onderlijnt de betekenis van deze instelling als het intellectueel centrum van Limburg vanaf 1843 tot na de Tweede Wereldoorlog. Daarbij was vooral na de lessen aandacht voor Nederlandse letterkunde.
De Gentse stadsarchitect Louis Roelandt was door de test
aangezocht om hun hospitaal voor geesteszieke vrouwen te bouwen. Hij ontwierp ook samen met zijn leerling Isidore Gerard de neogotische toren van de hoofdkerk.
Door de scheiding van de beide Limburgen in 1839 moest het Klein-Seminarie van het bisdom Luik verhuizen van Rolduc, nu Nederlands gebied, naar de vroegere abdijsite in Sint-Truiden. Bisschop Van Bommel besefte het belang van dit opleidingscentrum. Bij het enorme complex in de binnenstad was ook een a salle de rhétorique voorzien voor de seminaristen. Het werd tussen 1845 en 1852 een achthoekige centraalbouw met korinthische gegleufde zuilen onder een bijzonder rijkelijk uitgewerkte stucwerkzoldering
. De amfitheatervorm zorgt voor een intimistische verbondenheid van publiek met acteurs op de parterre en een goede akoestiek.
In 1845 was in de zaal het taalgenootschap Utile Dulci actief dat het Nederlands beoefende. Ook een Franstalige tegenhanger, de Société de littérature française, kortweg de Academie, was er bedrijvig. De Vlaamse ontvoogdingsstrijd zorgde af en toe voor wrijvingen, maar uiteindelijk liep toch iedereen in de pas.
Bij de start van de restauratie in 1986 door Herman Vanmeer in opdracht van erfpachthouder stad Sint-Truiden werd vooral de stabiliteit van de zaal hersteld en teruggegrepen naar de oorspronkelijke uitvoering van de "gradins" en de toneelscène. Voor het zitcomfort werd één rij verwijderd, wat het aantal zitplaatsen op 290 vastlegt, eventueel uitbreidbaar. De moderne lichtarmaturen zijn een ontwerp van Herman Blondeel. Een moderne foyer met technische ruimten werd aan de kant van het kerkveld toegevoegd.
Momenteel gebeuren in de akoestisch geschikte Academiezaal regelmatig muziekopnames en is een klassiek programma van internationaal niveau kamermuziek, kamerorkest en muziektheater uitgewerkt in het kader van de werking van cultuurcentrum de Bogaard.