Je kan ook vragen naar de geboorte, sterfdatum of familie van een persoon...
De Sint-Vedastuskerk in Hoepertingen
De parochie Hoepertingen is een oude stichting van de Sint-Vaastkerk van Arras, maar werd door de graaf van Loon als voogd gegeven aan zijn abdij van Herkenrode.
Van de romaanse fase rest enkel de westertoren in silex en van de gotische fase een deel van het koor met later dichtgemetselde spitsboogramen. Sinds 1788 prijkt het wapenschild van abdis Augustina van Hamme op de ingangsdeur van het laat-classicistische kerkschip, dat ze liet bouwen voor pastoor Bernard Lievin de Trois-Marie. Deze vernieuwing omvatte ook zijbeuken en een sacristie.
Gedenksteen in maaskalksteen met onder het abdiswapen de spreuk REGIQUEDEOQUE en het bouwjaar 1788
In het koor glasramen in opdracht van de kasteelfamilies de Stenbier-de Wideux en de Brigode. Het hoofdaltaar toont het tafereel van Tobias’ blijde inkomst in Ninive (17de eeuw) en het zuidelijke zij-altaar de heilige Blasius, gesigneerd door M. Strauven in 1665, met restauratie in 1885. Diverse beelden o.m. laatgotische Sint-Anna-ten-drieën en crucifix. Ook een crucifix door von Beek uit 1835 dat tot in de jaren 1970 onder een luifel voor de toren hing.
De 17de-eeuwse preekstoel komt uit de kerk van Borgloon en is in 1919 verbouwd. 18de-eeuws meubilair, o.m. biechtsoel uit 1777 door schrijnwerker Roeth van Waremme. Clerinxorgel uit 1851. Gotico-renaissance doopvont van ca. 1540. In de kerk twee grafzerken met persoonvoorstellingen van pastoors Henricus (+1313) en Nicholaus de Hoichim (+1350).
Restauratiewerken in de jaren 1926 naar ontwerp van architect Debruyn. Restauratie steunberen toren in 1988. Beschermd in 1981, samen met de pastorie en het dorpsgezicht. Kerkhof beschermd in 2004, met oorlogsmonument en grafmonumentje van barones Stenbier de Wideux-de Sluse (+1835).
Achter het piramidekerkje van Bautershoven houdt een blauwe steen zich recht in de graskant. Gelukkig heeft iemand er een boompje naast geplant, anders rij je er zo voorbij.
Hendrik Prijs, onze Limburgse Elsschot, schreef het trieste verhaal van Suske de Poup en het Voorvelleke . Dat deden later ook historieschrijver Achille Thijs, de dialectkring Het Neigemenneke en historicus Frank Decat.
Die twee bejaarde vagebonden werden volgens de ingekapte tekst op de steen hier levend verbrand begin oktober 1784. Ze hadden de Gebrande winning in de fik gestoken, verderop richting stad.
Nu laait het vuur daar alleen nog op onder het fornuis om de restaurantbezoekers te verwennen met een zakenlunch. In de zijgevel boven een poortje lees je het jaartal 1785 en de initialen van pachter Van den Hove op de sluitsteen.
Onderschrift bij deze foto
Beruchte Bokkenrijders
De bokkenrijders liggen nog in ons gezamenlijk geheugen, al was het maar door een album van Suske en Wiske. Maar of de twee brandstichters bij zo'n bende hoorden? In elk geval biechtten ze op dat op de heide 't Dekket in Zepperen een duivelse eed van zwijgplicht was afgelegd. Aanstokers waren vier Walen, maar die zijn nooit gesnapt. Criminelen in de jaren 1700 probeerden wel meer bij de rijke boeren geld af te persen. Ze dreigden met brandstichting in een anonieme brief, vastgebonden aan de ring van de poort. De lemen boerderijen onder strodak waren een weerloze prooi.
Petit en Martens voerden hun dreigement uit maar vielen al snel in handen van de schout, zowat de sheriff of politiecommissaris in die tijd. Ze werden gefolterd bij hun verhoor en terechtgesteld aan het Gebrand Lindeken, richting Zepperen. In de stoet ging het van de stad naar de bewuste plek. Suske (Martens) en het Voorvelleke (Petit) werden iets voor de middag op twee passen van elkaar aan een balk geketend. Ze leefden volgens het executieverslag nog drie tot vier minuten in het vuur, maar waren na twee uren nog slechts een hoopje asse.
Het Voorvelleke
Dat was de bijnaam van een Franse deserteur, Petit die altijd een lederen smidsvel droeg. Hij huysde, hoetelde en boddelde met de buurvrouw van Suske en met twee Walen. Zijn veertienjarige zoon kreeg wroeging en praatte zijn vader na één week al aan de brandstapel. Truienaar Suske of Fransciscus Martens was een strodekker en leemplakker uit de Hel , een volkswijk nabij de Diestsepoort. Hij was ooit getrouwd geweest met een ware 'poup' van een vrouw, die stierf op bedevaart naar Compostela. Sus hertrouwde later met de dievegge Anastasia Kaky . Die zorgde voor de vuurlonten. Anastasia was een taai wijf en doorstond eerst de tortuur van tenenrek, duimschroeven en 'Spaanse' spanlaarzen. De strappade of de katrol waarmee de beul haar armen achterwaarts optrok deed Kaky uiteindelijk bekennen. Ze werd als medeplichtige gewurgd en geroosterd op de Grote Markt. Haar verminkte lijk hing later als afschrikking in een gaffel op de gerechtsplek van de abt, nu op de kruising van Tramstraat en Halmaalweg .
Het Zwakke Verzet
Hendrik Prijs gaf zijn roman Het Zwakke Verzet uit in 1942. Hij las daarvoor de originele processtukken door. Een proefje van de woorden die hij Suske in de mond legt: De groote winning stond, lijk de oogst in het veld, van de geweldige hitte der laatste dagen poederdroog en als te wachten op ons vonkje vuur. Met vieren hebben we het hem gelapt. De twee Walen, het Voorvelleke en ik. Petit bracht zijn melkmuil van een zoon mee. Ik keef hem verdacht aan, de kerel had een te eerlijk gezicht om betrouwbaar te zijn en bood te veel tegenstand. 'Hij kan een handje bijsteken', sprak het Voorvelleke, 'hij moet meer man worden'. 'Zijn wij geen mans genoeg, Voorvelleke?' 'Muil, dicht en aan 't werk!'
Mijnheer Keyenberg
De rijke Lambert Keyenberg-Baltus had bij Bautershoven-Bernissem tussen de twee oorlogen een eigen vliegveld en liet naar verluidt de boodschap op hout uit 1784 vastleggen in de huidige steen aan de wegkant.
