Het begijnke van Aelsteren

Het begijnke van Aelsteren

In het torenhuisje van het begijnhof van Aelsteren vindt men een blauwe steen met daarop het wapenschild van de familie van Aelsteren. De dochter van de familie van Aelsteren had een relatie met een adellijke heer uit Loon. Toen juffrouw van Aelsteren lange tijd niets meer had gehoord van haar geliefde, vreesde ze dat hij was gesneuveld in de oorlog. Het meisje was zo bedroefd dat ze op het begijnhof ging wonen om net zoals de andere begijntjes een sober leven te leiden. Op een dag kwam de heer echter terug en hij vroeg zijn geliefde om het begijnhof te verlaten en met hem de wereld in te trekken. Juffrouw van Aelsteren wilde wel op zijn voorstel ingaan, maar durfde het begijnhof niet bij klaarlichte dag te verlaten. Daarom spraken ze af dat de heer zijn geliefde 's nachts te paard zou komen halen. Toen dat uur echter was aangebroken en juffrouw van Aelsteren in het holst van de nacht het begijnhof verliet, gebeurde er iets verschrikkelijks. Alle graven van het kerkhof gingen open en de dode begijnen smeekten het meisje om in het begijnhof te blijven. Verschrikt door dit tafereel, liet de heer zijn geliefde in het begijnhof blijven. Zelf trad hij toe tot een streng klooster.

Mijn tante zaliger heeft me dikwijls een schoon verhaal verteld van het Begijnke van Aelsteren. Ge kent het begijnhof hier, daar staat een torenhuiske en in de muur daarvan kunt ge nog een blauwe steen zien met het wapenschild van de familie van Aelsteren. Dat was rijk volk, van adel, en daar was een dochter en die had kennis met een heer van de kanten van Loon, ook van adel. In die tijd was er dikwijls oorlog en dan trokken die heren daarheen en dikwijls van de ene oorlog naar de andere en dan hoorden ze lang niets meer van hen. Zo had die juffrouw van Aelsteren al lang gewacht, maar hij kwam maar niet terug en ze meende dat hij dood was. Ze was zo droef dat ze geen andere meer wou en ze werd begijnke hier op het begijnhof en daar leefde ze heel simpel gelijk de andere vrouwkens. Maar op een schone dag kwam die heer toch terug en toen hij hoorde dat zij begijnke geworden was, ging hij haar direct opzoeken en hij vroeg haar terug in de wereld te komen en met hem te trouwen. Het begijnke zag hem nog altijd even gaarne maar ze was ook heel christelijk en ze dorst toch maar zo niet bij klaarlichte dag weggaan. Maar ze kon het toch niet uithouden op het begijnhof en ze was toch zo gelukkig dat ze hem weerzag en toen zei ze dat als 's avonds de begijnen allemaal sliepen, zij haar pakske zou maken en dan moest hij maar gereed staan om haar mee te nemen. En toen 't donker was, stond hij daar aan 't kerkhof op haar te wachten. Toen kwam het begijnke uit en ze maakten 'hen' gereed om te vertrekken, maar toen gebeurde daar iets verschrikkelijks. Op het kerkhof gingen de graven open en daar kwamen al die begijnkes die daar begraven lagen, uit hun graf. Daar waren geraamten bij en ook die nog niet lang dood waren en nog maar half vergaan, en al die begijnen staken hun armen uit en ze smeekten het begijnke van Aelsteren te blijven. Toen waren ze verschrikt en ze dachten niet meer aan hun liefde en toen zei de man' Ik zie wat ik zie' en toen ging hij weg en hij ging naar een heel streng klooster en het begijnke ging ook terug. Ik heb een oude man horen vertellen dat het begijnke dood viel en dat de man gek werd, toen ze dat daar zagen. Daar is ook een schilderij waar dat zo op staat. Maar zo was het niet , zei mijn tante zaliger, dat was toch te wreed.

Opgetekend door F. Beckers, Leuven, 1947 in Sint-Truiden

ONTDEKKING VAN DE DAG

70 jaar Bloesemfeesten

70 jaar bloesemfeesten en toerisme in Sint-Truiden 

Eigenlijk begon alles in de jaren 40 van vorige eeuw met de Fruitoogstfeesten. Maar in 1951 werd er een eerste bloesemwijding  of bloesemzegening  georganiseerd en werd april de maand van het fruitfeest en zo ontstonden de bloesemfeesten.

Citaat: “Voor de stadbewoner, die de hele winter op zijn muffe kantoor of in de winderige, grijze straten en pleinen de najaarstijd heeft doorgebracht, is de vroege bloeiweelde een heerlijke afwisseling in het kleurloze van alle dagen. Laat hem onze bloeiende Haspengouwse boomgaarden ontdekken en hij zal zijn ogen niet kunnen verzadigen aan dit wondere schouwspel. Al wie benen heeft, al wie zijn ogen wil laten genieten van het heerlijkste natuurtafereel dat ons land kan bieden, al wie lust heeft om doorheen die weelde te wandelen als in een droomland, kome thans naar Sint-Truiden en omgeving.”

In de jaren 50 en 60 verschenen de toeristische programma’s opmerkelijk ook in het Frans.

De Toerist was een “halfmaandelijks orgaan van de Vlaamse Toeristenbond v.z.w.” dat verspreid werd in heel Vlaanderen. In april kwam Sint-Truiden volop aan bod, zelfs met een luchtfoto van de Grote Markt.

In mei 1964 werden ook de vele monumenten betrokken bij de promotie van de bloesemfeesten. Citaat: “De zondagse toerist kan meteen ook monkelend opkijken naar de plejade van prachtige gebouwen die de streek hem te bieden heeft. In een notendop gezegd kunnen we daarvan het volgende ‘gesamtbild’ ophangen …”

het kerkje van Guvelingen was een van de topattracties van Sint-Truiden

De Fruitfederatie van Sint-Truiden organiseerde in samenwerking met de Dienst voor Toerisme geleide bezoeken aan de stad en de regio Haspengouw. De ‘reizen’ konden iedere dag ingericht worden, aldus de toeristische folders van 1964.

In 1974 verscheen er een programma van de Fruitoogstfeesten op zondag 22 september, onder de auspiciën van het Feestcomité der stad Sint-Truiden, onder de ‘hoge bescherming van het Stadsbestuur’

De brochures in de jaren 80 hadden telkens dezelfde lay-out met steevast een foto van bloeiende fruitbomen en daaronder stond geschreven: “De bloesemweelde is een jaarlijks terugkerende pracht die de streek van Sint. Truiden in een sprookjesland herschept.”

De bezoekersaantallen aan het ‘toerismekantoor’ werden vanaf 1949 bijgehouden. Dat eerste jaar waren er in het kantoor 100 bezoekers op de bloesemfeesten, in 1959 waren het er 2033, in 1969 kwamen er 2490 toeristen over de vloer, in 1979 waren het er 21.100, in 2009 waren het er maar liefst 75.970…

Begin jaren 90 waren de bloesemfeesten nog beperkt tot de laatste zondag van april met een lof en bustochten met onderweg koffie en fruittaart. Eind jaren 90 verschenen de bloesemroutes, uitgestippeld voor wandelaars, fietsers en automobilisten. Omwille van het succes werden activiteiten uitgebreid tot de ganse maand april en de fruitsector werd er actief betrokken. Vandaag zetten moderne fruitbedrijven hun deuren open voor de vele bloesemtoeristen. De komst van internet en gespecialiseerde websites zorgen voor een nooit geziene promotie en leuke bed-and-breakfasts kwamen als paddenstoelen uit de grond.

Katarakt

Maar het succes van de bloesemfeesten kende een ongelofelijke boost met Katarakt.

Katarakt was een 13-delige Vlaamse televisieserie, die van 9 december 2007 tot 2 maart 2008 iedere zondag werd uitgezonden door de zender Eén. Met een totaal productiebudget van meer dan vijf miljoen euro is het een van de duurste Vlaamse series ooit. Per aflevering keken gemiddeld meer dan anderhalf miljoen Vlamingen naar de serie. Het programma kreeg in 2008 de Vlaamse Televisie Ster voor Beste Fictieprogramma van de Vlaamse Televisie Academie.

De serie vertelt het verhaal van een personage, Elisabeth Donkers, die het doodbloedende fruitbedrijf van haar schoonvader Roger Hendrickx nieuw leven probeert in te blazen. Door haar oogziekte verloopt dit steeds moeilijker. In een periode van 4 seizoenen volgt de serie de families en de plukkers op het fruitteeltbedrijf in Haspengouw.

Onderschrift bij deze foto

Kataraktroutes, een bezoekerscentrum van Katarakt in het Torenhuis van het Begijnhof, een Katarakttaart, een Kataraktshuttle …

Het toerisme bloeide en groeide in Sint-Truiden en de bloesem- en oogstfeesten werden de kapstok van het toerisme in Haspengouw. 

De bloesemfeesten werden een hip evenement met bloesemlounges in de velden, bloesemnocturnes, kamperen onder de bloesems.


Onderschrift...